Napięcie psychiczne. Odczuwalne na każdym z poziomów. Napięcie za gałkami ocznymi. Przekształcające się w płacz. Ściskające szczęki. Chwytające za gardło. Rozgoryczenie, rozczarowanie. Dary natury nie są takie jakimi miały być. Kawa nie smakuje, nie działa jak powinna. Jest za ciepło, za duszno. Strach, obawa. Obawa przed samotnością. Przed falami smutku zalewającymi umysł, w miejscach, w sytuacjach bez wyjścia, bez możliwości zmiany, transformacji. Umysł nie chce akceptować, nie chce się poddawać. Oczekuje określonych, przyjemnych stanów. Chce ekspansji, rozrostu. Nie chce być świadomy ściągnięcia, zamknięcia. Smutku…
Jestem, jestem intelektualnie rozpoznając, że to tylko jeden z miriadów stanów. Jedna z wielu przemijających faz. Jednak wierzę. Wierzę w każdą myśl, każde ukłucie niezadowolenia, każdą falę samotności…