Jak zauważyliśmy w naszych rozważaniach dotyczących wiary w myśl (czyli odczucia żywionego przez umysł, że myśl to coś realnego) elementem od którego zależny jest stopień tej wiary, jest poziom koncentracji uwagi na treści myśli.
Jeżeli zatem, siedząc wygodnie na kanapie, odczuwamy zmiany emocjonalne pojawiające się w naszych ciałach, istnieje duże prawdopodobieństwo, że są one wynikiem reakcji na historie myślowe odgrywane w umyśle. Najprawdopodobniej uwaga została skoncentrowana na treści myśli do tego stopnia, że umysł zapomniał, w jakich warunkach znajduje się fizyczne ciało. W konsekwencji zaczął wierzyć, że myślowy świat jest światem realnym i zaczął przygotowywać ciało do odparcia niebezpieczeństw pojawiających się w tym świecie. Rozpoczął walkę z hologramami.
W jaki sposób przekonać umysł, że myślowe niebezpieczeństwo to tylko hologram? Najważniejsze to pokazać umysłowi, że fizyczne ciało nie znajduje się w niebezpieczeństwie. Jak? Oczywiście warto zacząć od intelektualnego rozpoznania tego faktu, jednak sam intelekt nie wystarczy. Umysł bowiem ma ograniczone zaufanie do intelektu. Wiedząc, że wiara w myśl zależy od stopnia uwagi, jaka jest na niej skoncentrowana, kluczowym elementem będzie zmniejszenie koncentracji na myśli i przeniesienie uwagi na warunki, w jakich znajduje się fizyczne ciało.
Najważniejsze to pokazać umysłowi, że fizyczne ciało nie znajduje się w niebezpieczeństwie
W jaki sposób zmniejszyć koncentrację umysłu na myśli? Istnieją dwa podstawowe sposoby. Jednym z nich jest przeniesienie uwagi na coś, co myślą nie jest (np. na doznania płynące z ciała) i utrzymywanie na tym uwagi przez dłuższy czas, do momentu, w którym myśl wygasa. Dzięki takiemu podejściu umysł powoli zaczyna zdawać sobie sprawę z faktu, że fizyczne ciało nie znajduje się w niebezpieczeństwie. Reakcje emocjonalne w ciele będące odpowiedzią na myślowe projekcje powoli wygasają. W efekcie stan emocjonalny staje się coraz bardziej przyjemny, w umyśle następuje coraz więcej otwarcia. Mogą pojawić się (pozornie bez przyczyny) takie stany jak głęboki spokój, radość i szczęście.
Drugim podejściem jest rozluźnienie uścisku koncentracji na myśli, pozwalając jej rozlać się na pozostałe zmysły. W tej technice nie tyle przenosimy uwagę „na siłę” z myśli na coś innego, ale niejako rozciągamy uwagę umysłu na większy obszar doświadczenia, które aktualnie zachodzi w świadomości organizmu. Dzięki temu umysł powoli zaczyna postrzegać procesy myślowe z właściwej perspektywy, czyli zdaje sobie sprawę, że wirtualne wydarzenia są mniej realne niż te dziejące się w świecie rzeczywistym. W wyniku tego ciało przestaje reagować napięciem emocjonalnym na wydarzenia prezentowane przez proces myślowy i podobnie jak w przypadku podejścia pierwszego w umyśle pojawiają się stany coraz głębszego spokoju i szczęścia.